Żmija zygzakowata

Wąż ten należy do rodziny żmijowatych. Występuje na obszarze Europy oraz Syberii. Podobnie jak inne węże, żmija ma słaby wzrok zwłaszcza przed wylinką, a dobrze słyszy tylko drgania przenoszone na nią z otoczenia. Najdonioślejszy jest u niej zmysł chemiczny, jak nazywamy węch i smak razem wzięte. W jego działaniu podstawową rolę spełnia język jako przenośnik zbierający z zewnątrz drobiny, które stanowią bodźce smakowe i zapachowe. Wprowadzone do jamy gębowej, zostają tam należycie rozszyfrowane.

Żmija co chwila wysuwa cienki rozwidlony język, wodząc nim na wsze strony jak narzędziem badawczym. Specjalny otwór z przodu paszczy pozwala jej czynić to przy zamkniętym pysku. Nie świadczy to jednak o nastroju gada do ukąszenia – jak dawniej czasami tłumaczono, nieszkodliwy język nazywając w dodatku żądłem. Naszą bohaterkę najłatwiej rozpoznać po trójkątnej głowie. Ubarwienie jej bowiem jest rozmaite. Klucze krajowych gadów przedstawiają ryciny trzech barwnych odmian żmii zygzakowatej: brązową, szaropopielatą oraz czarną. Tej ostatniej może nie wyróżniać właściwa temu gatunkowi tak zwana wstęga Kaina. Jednak wymienione warianty nie wyczerpują obserwowanych kolorystyk żmii zygzakowatej. Zdarzają się osobniki jaskrawobłękitne z ostrą, czarną pręgą. Gad ten, polujący nocą, dzień albo spędza w ukryciu – zwłaszcza wiosną i jesienią – wygrzewa się w słońcu, dobrze widoczny. Nie niepokojona żmija nigdy nie atakuje.