Wpływ budowy ciała ptaka na zdolność lotu

Znaczna część ptaków potrafi latać, z nielicznymi wyjątkami, jakimi są chociażby strusie. Są najbardziej rozprzestrzenioną grupą zwierząt na świecie. Zasiedlają gorące piaski pustyni Gobi i Sahary, niedostępne wyspy na oceanach, lodowce Antarktyki aż po szczyty Himalajów, powyżej 7000 metrów nad poziomem morza. Przez miliony lat ewolucji poszczególne gatunki ptaków przystosowały się do warunków w jakich muszą przeżyć. Ich wspólną cechą, zapewniającą głównie bezpieczeństwo, jest zdolność lotu. Dzięki temu są w stanie uciec większości drapieżników. Znacznie łatwiej też o zdobycie pożywienia oraz pokonywanie ogromnych odległości, w poszukiwaniu nowych terenów czy przelotem do cieplejszych krajów. Przystosowanie ptaków do lotu, wynika z odpowiedniego rozwoju ciała.

Mają opływowy kształt, co znacząco zmniejsza opór powietrza. Ich kości są dużo lżejsze od kości ssaków – zawierają jamy szpikowe, wypełnione powietrzem. Mostek ptaków jest większy, ze względu na mięśnie poruszające skrzydłami. Ptaki wykształciły silny układ mięśniowy. Mięśnie piersiowe stanowią do 30% wagi całego ptaka – to one odpowiadają za ruch skrzydeł i możliwość lotu. W czasie spoczynku lub chodzenia, ptaki oddychają tak samo jak ssaki, jednak w czasie lotu następują pewne zmiany. Główną różnicą jest obecność worków powietrznych, które zwężają się i rozszerzają w zależności od ruchu skrzydeł w czasie lotu. Dzięki temu, im mocniej ptak macha skrzydłami, tym intensywniej oddycha. Ze względu na pracę mięśni, w czasie lotu ptaki nie mogą oddychać w sposób “zwyczajny” rozszerzając i zwężając klatkę piersiową, ponieważ potrzebny do tego mostek jest w tym czasie używany do ruchu skrzydeł. Jest to tak zwany proces podwójnego oddychania.