Urutu

Dokładna nazwa tego węża to żararaka urutu. Należy on do rodziny grzechotnikowatych. Występuje na obszarze: Brazylii, Paragwaju, Urugwaju, północnej Argentyny. Wąż ten jest długości zaskrońca, tylko znacznie grubszy. Na swoim rozległym areale nie tworzy podgatunków, nie przejawia też wyraźnej zmienności osobniczej pod względem ubarwienia. Zawsze w tych samych, niezwykle żywych kolorach i wyszukanych deseniach, bywa nazywany przez ludność miejscową „wężem krzyżowym” dzięki ciemnej plamie na głowie przypominającej godło chrześcijaństwa.
Nikt nie podważa zachwycającej urody urutu, choć ta nie zjednuje jej również niczyjej sympatii: to bowiem nie tylko jadowita, ale i wojownicza piękność. Na to, by się dotkliwie dawać we znaki i uchodzić za naczelne przekleństwo okolicy, urutu wcale nie musi być tam najpospolitszym spośród groźnych gadów. Bowiem podczas gdy jej krewniacy z tego samego rodzaju dyskretnie uchodzą przed człowiekiem, który nawet nie podejrzewa ich obecności – urutu zuchwale atakuje przechodnia, kiedy ten mija ją spokojnie. Jej jad poraża nerwy oczne i nerwy twarzy. Bardzo silnie działa też w miejscu ukąszenia, szybko rozkładając skórę, mięśnie, a nawet kości. Zęby jadowe, którymi węże wstrzykują truciznę do ciała ofiary, w spoczynku są płasko ułożone w specjalnej pochwie. W trakcie otwierania przez zwierzę pyska zęby jadowe wysuwają się i dopiero w chwili ataku przyjmują wyprostowaną pozycję.
Najnowsze komentarze