Mamba czarna

Jest to wąż o bardzo dobrze rozbudowanym aparacie jadowo – chwytnym. Należy do rodziny zdradnicowatych. Występuje na obszarze środkowej i południowo – wschodniej Afryki. Gad ten prócz bardzo długich zębów jadowych w górnej szczęce ma w dolnej parę, podobnych rozmiarów, służącą przytrzymywaniu zdobyczy.

Zęby jadowe mamb osadzone są nieruchomo. Jad – spływający do biegnących wzdłuż zębów rynienek – jest bardzo groźny dla ludzi i zwierząt, powoduje bowiem porażenie systemy nerwowego, uniemożliwia oddychanie i zatrzymuje pracę serca. Pod względem własnych rozmiarów (do 4,5 metrów długości) i mocy oraz ilości wydzielanego jadu wąż ten da się porównać do omawianej osobno kobry królewskiej – z tą istotną różnicą, że jest znacznie pospolitszy i nie stroni od rejonów gęsto zaludnionych. Dlatego na Czarnym Lądzie, niebędącym – np. z Brazylią albo Indiami – obszarem najsrożej nawiedzonym przez jadowite węże, budzi zrozumiały postrach. Ukąszenie tego olbrzyma jest w braku natychmiastowej pomocy prawie zawsze śmiertelne. Mambę czarną można uznać za najjadowitszego węża Afryki. Zaniepokojona mamba unosi w górę prawie połowę ciała. Atak następuje błyskawicznie. Nawet w terenie gęsto porośniętym krzewami i trawą ten zwinny gad może rozwinąć prędkość 22 km/h. Wąż ma barwę oliwkowobrązową albo szarozielonkawą.