Kobra egipska

Wąż ten znany jest również pod nazwą węża Kleopatry. Należy do rodziny zdradnicowatych. Występuje na obszarze środkowej i północnej Afryki oraz Półwyspu Arabskiego. Wbrew potocznym mniemaniom na Czarnym Lądzie występuje więcej gatunków kobr aniżeli w Azji. Najgłośniejszą z nich oraz najszerzej rozprzestrzenioną jest właśnie kobra egipska. Wąż Kleopatry wpada chwilowo w stan kurczowego zesztywnienia ciała przy mechanicznym ucisku ośrodków nerwowych u podstawy czaszki.

Pozwala to i dziś prezentować rzekomy cud przeistoczenia się laski w żywego węża. Ten dwumetrowy, jednolicie ubarwiony wąż zwyczajem wszystkich kobr pod wpływem rozdrażnienia przybiera postawę przygotowującą napaść. Wtedy zwija luźno tułów, przednią jego część do jednej trzeciej długości unosi w górę i przy poziomo ułożonej głowie rozszerza szyję przez odchylenie na boki pierwszych 8 par żeber. Tak powstaje szyjna tarcza owalna – w przeciwieństwie do talerzowatej, całkiem okrągłej u kobry indyjskiej. W uznaniu swojej grozy i okazałości kobra egipska była symbolem potęgi faraonów. Jej wizerunek jako bogini Ureus zdobił tiarę władców, a sam wąż miał status zwierzęcia świętego. Jad kobry egipskiej jest zabójczy dla człowieka, toteż zwierzę to używane było niegdyś do tracenia więźniów politycznych. Jest to zdecydowanie najbardziej znany wąż północnej Afryki.